Τις προάλλες στο πάρκο μια γυναίκα καθόταν σε ένα παγκάκι και καμάρωνε τον μικρό της που έκανε τσουλήθρα.Σε λίγο έρχεται και κάθεται δίπλα της ένας άνδρας.
“Αυτός είναι ο γιός μου”, είπε η γυναίκα και έδειξε το αγοράκι με το λευκό μπλουζάκι που συνέχιζε να κάνει τσουλήθρα.
“Να σας ζήσει, φαίνεται θαυμάσιο αγοράκι”, είπε εκείνος. “Εγώ έχω μια κόρη, να εκείνη που κάνει ποδήλατο. Εκείνη με το κόκκινο μπλουζάκι”. Κοίταξε το ρολόι του και φωνάζει στην κόρη του:
“Ε, Κατερίνα, τι λες πάμε;”
Το κορίτσι παρακάλεσε:
“Πέντε λεπτά ακόμα μπαμπά!”
Ο άνδρας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
Σε λίγο ξαναφώναξε:
“Έλα Κατερίνα, πέρασαν τα πέντε λεπτά, πάμε!”
“Άλλα πέντε λεπτά μπαμπά, σε παρακαλώ!!!”
Ο άνδρας χαμογέλασε και είπε:
“Εντάξει!”.
“Πρέπει να είστε πολύ υπομονετικός πατέρας”, είπε η γυναίκα που παρατηρούσε το περιστατικό όλη αυτή την ώρα.
Ο άνδρας χαμογέλασε.
“Ο μεγάλος της αδελφός ο Γιώργος, σκοτώθηκε με το ποδήλατό του σε αυτό το σημείο πριν από λίγο καιρό. Δεν είχα καταφέρει να περάσω πολύ χρόνο μαζί του. Και τι δεν θα δινα να περνούσα πέντε λεπτά κοντά του! Ορκίστηκα να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος με την Κατερίνα.
Νομίζει πως έχει πέντε λεπτά για να κάνει περισσότερο ποδήλατο.
Η αλήθεια είναι πως εγώ κερδίζω πέντε λεπτά παραπάνω βλέποντας την να παίζει.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου