Τα χρόνια περνούσαν και έφτασε ο καιρός όπου τελείωσε το κτίριο στο οποίο θα γινόντουσαν πλέον τα κατηχητικά μας και οι υπόλοιπες δραστηριότητες τις ενορίας. Το πνευματικό κέντρο ήταν έτοιμο να ανοίξει τις πόρτες του και να δεχτεί όλες αυτές τις ψυχές των μικρών παιδιών που μας εμπιστεύονταν οι γονείς για να διδαχθούν όλα αυτά τα οποία μας έμαθαν κι εμάς τα προηγούμενα χρόνια. Με την χάρη του Θεού, τις πρεσβείες των Αγίων και την εμπειρία των ιερέων, ξεπερνούσαμε κάθε εμπόδιο. Κι έτσι πέρναγε ο καιρός...Ερχόντουσαν π.χ. τα Χριστούγεννα και έπρεπε
να ετοιμαστεί μια εκδήλωση. Η χορωδία άρχιζε τις πρόβες στα επίκαιρα τραγούδια, τα παιδιά μάθαιναν ποιήματα, η θεατρική σκηνή ετοιμαζόταν να ανεβάσει ένα έργο γύρω από το πνεύμα και το νόημα των Χριστουγέννων.
Πάλι όμως ο χρόνος κυλούσε και μπαίναμε στην Αγία Τεσσαρακοστή. Τα παιδιά διδάσκονταν το νόημα αυτής της περιόδου και καταλήγαμε στο αποκορύφωμα με την Μεγάλη Εβδομάδα, που όπως λέει και ο γέροντας μου, είναι "το ζενίθ της ορθοδόξου λατρείας και αποκορύφωμα της χριστιανικής μας πίστης".
Πραγματικά ένοιωθες ότι βρίσκεσαι σε μια άλλη κατάσταση. Οι ακολουθίες τα ψαλτικά, το πένθιμο χρώμα, σε μετέφεραν στην εποχή που διαδραματίστηκε το Θείον Πάθος.
Έφτανε η μεγάλη Τετάρτη και ξεχυνόμασταν στους δρόμους και μαζεύαμε τους νερατζανθούς για να στολιστεί ο επιτάφιος το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης άνοιγε το πνευματικό κέντρο και γινόταν το στόλισμα του επιταφίου. Γέμιζε ο τόπος από παιδιά, από μεγάλους, που όλοι μαζί σαν τις μέλισσες που δίνουν όλη τους την σοφία για να φτιαχτεί ο τόπος που θα κάθεται η βασίλισσά τους, έτσι και ‘μείς όλοι, δίναμε όλον τον εαυτό μας και ξεχνούσαμε την κούραση που είχαμε από την ακολουθίες που είχαν προηγηθεί και φτιάχναμε τον τόπο της αναπαύσεως του Χριστού μας. Όλο το βράδυ έμενε η εκκλησία ανοιχτή και ξενυχτούσαμε τον Χριστό, για να μην είναι μόνος του όπως λέει η λαϊκή παράδοση. Έρχονταν άνθρωποι, κυρίως νέοι, και προσκυνούσαν όλο το βράδυ τον Εσταυρωμένο και εναπόθεταν στα πόδια Του, τα προβλήματα τους και τις αγωνίες που είχαν.
Ξημέρωνε μεγάλη Παρασκευή και ο ήχος της πένθιμης καμπάνας έσκιζε τον αέρα αλλά και την καρδιά σου, άρχιζε η ακολουθία και καταλήγαμε με τον εσπερινό και τον ενταφιασμό του σώματος του Χριστού μας. Όλοι περιμέναμε το βράδυ για την λιτανεία του επιταφίου. Είχαμε όμως και αγωνία. Τι θα μας δώσουν να κρατήσουμε; Το εξαπτέρυγο; το φανάρι;. το θυμιατό;
Η νύχτα έφευγε και ξημέρωνε το Μεγάλο Σάββατο με την πρώτη αναστάσιμη λειτουργία, όπου μετά την ακολουθία γινόταν ένα αληθινό πανηγύρι. Πραγματικά άλλαζε η διάθεση όλων μας και γινόταν αναστάσιμη. Οι ιερείς έντυναν το ιερό με κόκκινα άμφια. Τον κυρίως ναό τον στολίζαμε όλα τα παιδιά με κόκκινες κορδέλες και με λουλούδια. Έξω ετοιμαζόταν ο προαύλιος χώρος για την υποδοχή του Αγίου Φωτός και για την τελετή της αναστάσεως.
Το απόγευμα είχαμε κανονίσει μια ομάδα από τα στελέχη της ενορίας και πηγαίναμε στο μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα, στην Αθήνα και παραλαμβάναμε το Άγιον Φώς από τον έξαρχο του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Εκεί σαν πήγα πρώτη φορά, με έκπληξη είδα τον κόσμο μαζί με τους ιερείς που περιμένανε να έρθει το Άγιον Φώς. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η υπομονή τους να περιμένουν τόσες ώρες αλλά και το γεγονός ότι είχαν έρθει από πολλά μέρη της πατρίδας μας. Αφού λοιπόν παίρναμε το Άγιον φως επιστρέφαμε στην Εκκλησία, όπου μας περίμεναν οι Ιερείς ο κόσμος και γινόταν η υποδοχή του Αγίου Φωτός. Κατόπιν ακολουθούσε η πρώτη αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.
Περνώντας ο καιρός, έφτανε το τέλος της κατηχητικής χρονιάς και έπρεπε όλοι να βάλουμε τα δυνατά μας να προκειμένου να ετοιμάσουμε τη γιορτή λήξης της κατηχητικής χρονιάς με τρόπο ώστε το αποτέλεσμα να ευχαριστούσε και εμάς αλλά και αυτούς που μας είχαν στηρίξει στον αγώνα αυτό μια ολόκληρη χρονιά. Με τη βοήθεια του Θεού τα καταφέρναμε και πάντα έβγαινε μια γιορτή που πραγματικά δεν το περιμέναμε. Στο τέλος θυμάμαι όλοι μας έλεγαν: "καλά που το κρύβατε τέτοιο ταλέντο; τέτοια διάθεση;" Να φανταστείτε ούτε εμείς οι ίδιοι δεν το πιστεύαμε.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μου έδωσαν την ευκαιρία να εκφράσω τις απλές εμπειρίες μου, μέσα στην εκκλησιαστική ζωή της Ενορίας, αυτά τα λίγα χρόνια που πέρασα μαζί τους. Θα ήθελα να τους πω ότι σαν δείγμα ευχαριστίας εδώ στο Άγιον Όρος μνημονεύουμε και ευχόμεθα υπέρ αυτών στις καθημερινές Λειτουργίες που τελούνται.
Αυτές οι εμπειρίες και αυτές οι μνήμες δύσκολα ξεχνιούνται, όσα χρόνια και αν περάσουν από πάνω μας και αυτό γιατί ότι γινόταν μέσα στην ζωή της Ενορίας, ήταν υπό την ευλογία του Τριαδικού Θεού μας, και την σκέπη της παναχράντου μητρός του και όλων των Αγίων.
Εύχομαι σε όλους καλή και ευλογημένη Αγία Τεσσαρακοστή, η Χάρις του Θεού να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε όλα τα προβλήματά μας και να μας αξιώσει να εορτάσουμε την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα με καθαρή καρδιά, απελευθερωμένη από πάθη, μίση, κακίες και να αξιωθούμε όλοι μας να γίνουμε άξιοι προσκυνητές των παθών του Κυρίου και της λαμπροφόρου αναστάσεώς Του.
Καλό και Ευλογημένο Άγιον Πάσχα.
Ιεροδιάκονος Ιωακείμ Εσφιγμενίτης
Εγράφη στο Αντιπροσωπείο της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στις Καρυές.Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου